به مغرب سینه مالان قرص خورشید
نهان می گشت پشت کوهساران
فرو می ریخت گردی زعفران رنگ
به روی نیزه ها و نیزه داران
ز هر سو بر سواری غلت می خورد
تن سنگین اسبی تیر خورده
به زیر باره می نالید از درد
سوار زخم دار نیم مرده
ز سم اسب می چرخید برخاک
به سان گوی خون آلود، سرها
ز برق تیغ می افتاد در دشت
پیاپی دست ها دور از سپرها
میان گردهای تیره چون میغ
زبانهای سنانها برق می زد
لب شمشیرهای زندگی سوز
سران را بوسه ها بر فرق می زد
نهان می گشت روی روشن روز
به زیر دامن شب در سیاهی
در آن تاریک شب می گشت
پنهان فروغ خرگه خوارزمشاهی
دل خوارزمشه یک لمحه لرزید
که دید آن آفتاب بخت، خفته
زدست ترکتازی های ایام
به آبسکون شهی بی تخت، خفته
اگر یک لحظه امشب دیر جنبد
سپیده دم جهان در خون نشیند
به آتشهای ترک و خون تازیک
ز رود سند تا جیحون نشیند
به خوناب شفق در دامن شام
به خون ،آلوده ایران کهن دید
در آن دریای خون در قرص خورشید
غروب آفتاب خویشتن دید
به پشت پرده شب دید پنهان
زنی چون آفتاب عالم افروز
اسیر دست غولان گشته فردا
چو مهر آید برون از پردهِ روز
به چشمش ماده آهویی گذر کرد
اسیر و خسته و افتان و خیزان
پریشان حال آهو بچه ای چند
سوی مادر دوان وز وی گریزان
چه اندیشید آن دم، کس ندانست
که مژگانش به خون دیده تر شد
چو آتش در سپاه دشمن افتاد
ز آتش هم کمی سوزنده تر شد
زبان نیزه اش در یاد خوارزم
زبان آتشی در دشمن انداخت
خم تیغش به یاد ابروی دوست
به هر جنبش سری بر دامن انداخت
چو لختی در سپاه دشمنان ریخت
از آن شمشیر سوزان، آتش تیز
خروش از لشکر انبوه برخاست
که: از این آتش سوزنده پرهیز
در آن باران تیغ و برق پولاد
میان شام رستاخیز می گشت
در آن دریای خون در دشت تاریک
به دنبال سر چنگیز می گشت
بدان شمشیر تیز عافیت سوز
در آن انبوه، کار مرگ می کرد
ولی چندان که برگ از شاخه می ریخت
دو چندان می شکفت و برگ می کرد
سرانجام آن دو بازوی هنرمند
زکشتن خسته شد وز کار واماند
چو آگه شد که دشمن خیمه اش جست
پشیمان شد که لختی ناروا ماند
عنان بادپای خسته پیچید
چو برق و باد، زی خرگاه آمد
دوید از خیمه خورشیدی به صحرا
که گفتندش سواران: شاه آمد
میان موج می رقصید در آب
به رقص مرگ، اخترهای انبوه
به رود سند می غلتید برهم
ز امواج گران، کوه از پی کوه
خروشان، ژرف، بی پهنا، کف آلود
دل شب می درید و پیش می رفت
از این سد روان، در دیدهِ شاه
ز هر موجی هزاران نیش می رفت
نهاده دست بر گیسوی آن سرو
بر آن دریای غم نظاره می کرد
بدو می گفت: "اگر زنجیر بودی
تورا شمشیرم امشب پاره می کرد"
گرت سنگین دلی ای نرم دل آب!
رسید آنجا که بر من راه بندی
بترس آخر زنفرین های ایام
که ره براین زن چون ماه بندی!
زرخسارش فرو می ریخت اشکی
بنای زندگی برآب می دید
در آن سیما بگون امواج لرزان
خیال تازه ای در خواب می دید:
اگر امشب زنان و کودکان را
زبیم نام بد در آب ریزم
چو فردا جنگ برکامم نگردید
توانم کز ره دریا گریزم
به یاری خواهم از آن سوی دریا
سوارانی زره پوش و کمانگیر
دمار از جان این غولان کشم سخت
بسوزم خانمانهاشان به شمشیر
شبی آمد که می باید فدا کرد
به راه مملکت فرزند و زن را
به پیش دشمنان استاد و جنگید
رهاند از بند اهریمن وطن را
در این اندیشه ها می سوخت چون شمع
که گردآلود پیدا شد سواری
به پیش پادشه افتاد بر خاک
شهنشه گفت: آمد؟ گفت: آری
پس آنگه کودکان را یک به یک خواست
نگاهی خشم آگین در هوا کرد
به آب دیده اول دادشان غسل
سپس در دامن دریا رها کرد :
بگیر ای موج سنگین کف آلود
زهم واکن دهان خشم، وا کن!
بخور ای اژدهای زندگی خوار
دوا کن درد بی درمان، دوا کن!
زنان چون کودکان در آب دیدند
چو موی خویشتن در تاب رفتند
وزان درد گران، بی گفتهِ شاه
چو ماهی در دهان آب رفتند
شهنشه لمحه ای بر آبها دید
شکنج گیسوان تاب داده
چه کرد از آن سپس، تاریخ داند
به دنبال گل بر آب داده!
شبی را تا شبی با لشکری خرد
ز تنها سر، ز سرها خود افکند
چو لشکر گرد بر گردش گرفتند
چو کشتی بادپا در رود افگند!
چو بگذشت از پس آن جنگ دشوار
از آن دریای بی پایاب، آسان
به فرزندان و یاران گفت چنگیز
که: گر فرزند باید، باید این سان !
بلی، آنان که از این پیش بودند
چنین بستند راه ترک و تازی
از آن این داستان گفتم که امروز
بدانی قدر و برهیچش نبازی
به پاس هر وجب خاکی از این ملک
چه بسیار است، آن سرها که رفته !
زمستی بر سر هر قطعه زین خاک
خدا داند چه افسرها که رفته
شعروگرافی | پدر نامت به سوی عشق دارد ، مریم حقیقت 
مداح سود کرد و محرم فروش ها ، مجتبی صادقی 
وقتی از دور تو را می بینم ، هادی عسکری فرد 
وز آن شاعر کشی فریاد فریاد ، مریم حقیقت 
کاش نقاش تو این قدر هنرمند نبود ، کاظم بهمنی .png "شعر و گرافی | شرمنده ی لب های عطشناک حسین ، مریم حقیقت")
شعر و گرافی | شرمنده ی لب های عطشناک حسین ، مریم حقیقت 
این مردم رفیق کش ابرهه پرست ، تورج بخشایشی 
در ها همیشه مسئله دارند ، ناصر فیض 
رنج ، مرتضی برخورداری
جدایی ، محمد دلفان
آن کودک ، غلامرضا زارع
چـو ایـران نباشد تن من مـبـاد / بدین بوم و بر زنده یک تن مباد ، فردوسی
سگ اصحاب کهف روزی چند پی نیکان گرفت و مردم شد / پسر نوح با بدان بنشست ...
من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه ، مولوی
چشمه و سنگ ، نیما یوشیج
دوست آن دانم که گیرد دست دوست ، سعدی
نشستم چای خوردم ، شعر گفتم ، شاملو خواندم از مهدی فرجی
شعر های کوتاه فروغ فرخزاد
شعر و صدای سجاد حیدری قیری
به دست آور دل من را چه کارت با دلِ مردم! ، نجمه زارع
طرح اندام تو انگیزه ی معماری هاست ، رضا نیکوکار
اندوه بزرگی ست وقتی که نباشی ، علیرضا بدیع
وای بر یوسف اگـــر ناز زلیخا بکشد ، فاضل نظری
تصور کن برای عید های رفته دلتنگی ، حسین میدری
صبحگاه خونی میدان ، حسین منزوی
شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم ، اردلان سرفراز
آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاريست ، فریدون مشیری
خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد ، احمد شاملو
ای مرد من زنم ، سیمین بهبهانی
سارا سلام ، محمدحسین بهرامیان 
تورم نقطه به نقطه ، محمد ايثاري نيا
جواب زخم در این سرزمین نمکدان است ، سجاد حیدری قیری
وقتی از «من» سوال می پرسند ، یاسر قنبرلو
مرده ام
بیداری بهار آغاز می شود ، محمد رضا شفیعی کدکنی
مردم چشمم از حیا آب کند سحاب را ، خواجوی کرمانی
تنهایی ام را با تو قسمت می کنم ، محمد علی بهمنی
شب از وحشت گرانبار است ، سهراب سپهری