ارسالی از کاربر علی محمدی آبقلعه
سنایی روح بود و عطار دو چشم او
ما از پی سنایی و عطار آمدیم .
چرخ برهم زنم ار گرد مرادم گردد.
من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک .
من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو
پیش من جز سخن شهد و شکر هیچ مگو
سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو
ور از این بی خبری رنج مبر هیچ مگو .
بیا که قصر امل سخت سست بنیادست
بیار باده که بنیاد عمر بر بادست
غلام همت آنم که زیر چرخ کبود
ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست
چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب
سروش عالم غیبم چه مژده‌ها دادست
یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور
ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن
وین سر شوریده بازآید به سامان غم مخور
گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن
چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور
| ای هُدهُد صبا، به سبا می‌فرستمت | بنگر که از کجا به کجا می‌فرستمت | |
| حیف است طایری چو تو در خاکدانِ غم | زین جا به آشیان وفا می‌فرستمت | |
| در راه عشقْ مرحلهٔ قرب و بعد نیست | می‌بینمت عیان و دعا می‌فرستمت | |
| هر صبح و شام قافله‌ای از دعای خیر | در صحبت شِمال و صبا می‌فرستمت | |
| تا لشکر غمت نکند مُلک دل خراب | جان عزیز خود به نوا می‌فرستمت | |
| ای غایب از نظر، که شدی همنشین دل، | می‌گویمت دعا و ثَنا می‌فرستمت | |
| در روی خود تَفَرُّج صُنع خدای کن | کآیینهٔ خدای‌نما می‌فرستمت | |
| تا مطربان ز شوق مَنَت آگهی دهند | قول و غزل به ساز و نوا می‌فرستمت | |
| ساقی بیا که هاتف غیبم به مژده گفت: | «با درد صبر کن که دوا می‌فرستمت | |
| حافظ! سرود مجلس ما ذکر خیر توست | بشتاب هان که اسب و قبا می‌فرستمت» |
| اگر آن تُرکِ شیرازی، به دست آرد دل ما را | به خالِ هندویش بخشم، سمرقند و بُخارا را | |
| بده ساقی میِ باقی که در جنّت نخواهی یافت | کنارِ آبِ رکن آباد و گُلگَشتِ مُصلّا را | |
| فِغان! کاین لولیانِ شوخِ شیرین کارِ شهرآشوب | چنان بردند صبر از دل، که تُرکان خوانِ یَغما را | |
| ز عشق ناتمام ما جمال یار مُستغنی‌است | به آب و رنگ و خال و خط، چه حاجت روی زیبا را؟ | |
| من از آن حُسنِ روزافزون که یوسُف داشت دانستم | که عشق، از پردهٔ عِصمت، برون آرد زلیخا را | |
| اگر دشنام فرمایی و گر نفرین، دعا گویم | جواب تلخ می‌زیبد لبِ لعلِ شکرخا را! | |
| نصیحت گوش کن جانی، که از جان دوست‌تر دارند | جوانانِ سعادتمند، پندِ پیرِ دانا را: | |
| «حدیث از مطرب و می گو و رازِ دَهر کمتر جو! | که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معمّا را» | |
| غزل گفتی و دُرّ سُفتی! بیا و خوش بخوان حافظ | که بر نظم تو اَفشانَد فَلَک عِقدِ ثُریّا را |
رنج ، مرتضی برخورداری
خیال ، سید اکبر سلیمانی
جدایی ، محمد دلفان
آن کودک ، غلامرضا زارع
چـو ایـران نباشد تن من مـبـاد / بدین بوم و بر زنده یک تن مباد ، فردوسی
سگ اصحاب کهف روزی چند پی نیکان گرفت و مردم شد / پسر نوح با بدان بنشست ...
من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه ، مولوی
چشمه و سنگ ، نیما یوشیج
دوست آن دانم که گیرد دست دوست ، سعدی
نشستم چای خوردم ، شعر گفتم ، شاملو خواندم از مهدی فرجی
شعر های کوتاه فروغ فرخزاد
شعر و صدای سجاد حیدری قیری
به دست آور دل من را چه کارت با دلِ مردم! ، نجمه زارع
طرح اندام تو انگیزه ی معماری هاست ، رضا نیکوکار
اندوه بزرگی ست وقتی که نباشی ، علیرضا بدیع
وای بر یوسف اگـــر ناز زلیخا بکشد ، فاضل نظری
تصور کن برای عید های رفته دلتنگی ، حسین میدری
شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم ، اردلان سرفراز
آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاريست ، فریدون مشیری
خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد ، احمد شاملو
صبحگاه خونی میدان ، حسین منزوی
سارا سلام ، محمدحسین بهرامیان 
ای مرد من زنم ، سیمین بهبهانی
مجموعه دوم دوبیتی های مریم حقیقت
کاش نقاش تو این قدر هنرمند نبود ، کاظم بهمنی
از زندگی از این همه تکرار خسته ام ، محمد علی بهمنی
تورم نقطه به نقطه ، محمد ايثاري نيا
روز خاموش است ، سهراب سپهری
شرممان نیست از این گونه تهیدستی خویش ، سجاد حیدری قیری.png "شعر و گرافی | هر جا که نشسته بود مشهد می شد ، مریم حقیقت")
شعر و گرافی | هر جا که نشسته بود مشهد می شد ، مریم حقیقت
من نگویم که مرا از قفس آزادکنید ، ملک الشعرای بهار
زندهٔ جاوید گردد کشته شمشیر عشق ، خواجوی کرمانی
برو با خدا حال کن،دخترم ، ناصر ندیمی
شعر و گرافی | فتح آزادی ، سجاد حیدری قیری