فلک و قامتی که تا مانده ست
وافق غرق خون زپا مانده ست
شب رجزخوان و لشکر خورشید
پشت کوهی بلند جا مانده ست
باغبانی که مانده در پاییز
و به باغی تبر رها مانده ست
دلی از درد و غصه می جوشد
که گل از بلبلی جدا مانده ست
و قناری به شکوه می پرسد
کو بهاران، بگو کجا مانده ست
چه غریبانه می زند باران
تیشه از کوهکن جدا مانده ست
کاری از کس که برنمی آید
یک نفس تا شب دعا مانده ست
داد و بیداد از این جدایی ها
عالمی مست و مبتلا مانده ست
خیال ، سید اکبر سلیمانی 
جدایی ، محمد دلفان 
آن کودک ، غلامرضا زارع 
چـو ایـران نباشد تن من مـبـاد / بدین بوم و بر زنده یک تن مباد ، فردوسی
سگ اصحاب کهف روزی چند پی نیکان گرفت و مردم شد / پسر نوح با بدان بنشست ...
من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه ، مولوی
چشمه و سنگ ، نیما یوشیج
دوست آن دانم که گیرد دست دوست ، سعدی
نشستم چای خوردم ، شعر گفتم ، شاملو خواندم از مهدی فرجی
شعر های کوتاه فروغ فرخزاد
شعر و صدای سجاد حیدری قیری
به دست آور دل من را چه کارت با دلِ مردم! ، نجمه زارع
طرح اندام تو انگیزه ی معماری هاست ، رضا نیکوکار
اندوه بزرگی ست وقتی که نباشی ، علیرضا بدیع
وای بر یوسف اگـــر ناز زلیخا بکشد ، فاضل نظری
تصور کن برای عید های رفته دلتنگی ، حسین میدری
شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم ، اردلان سرفراز
آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاريست ، فریدون مشیری
خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد ، احمد شاملو
صبحگاه خونی میدان ، حسین منزوی
سارا سلام ، محمدحسین بهرامیان 
ای مرد من زنم ، سیمین بهبهانی
مجموعه دوم دوبیتی های مریم حقیقت
کاش نقاش تو این قدر هنرمند نبود ، کاظم بهمنی
از زندگی از این همه تکرار خسته ام ، محمد علی بهمنی
گل همان گل است ، محمد علی سپانلو
به تبر برنخورد حس سرافرازیمان ، مرتضی حیدری آل کثیر.png "شعر و گرافی | هر جا که نشسته بود مشهد می شد ، مریم حقیقت")
شعر و گرافی | هر جا که نشسته بود مشهد می شد ، مریم حقیقت
قصیده ی ای آشکار پیش دلت هرچه کردگار ، حافظ شیرازی
روز خاموش است ، سهراب سپهری
شعر ارسالی | خدایی که بود نقاش زیبایی ها ، محمد ایثاری نیا
تازگی ، محمد شیرین زاده
مرگ یک اتفاق معمولیست از یاسر قنبرلو
دنگ ... دنگ ... ، سهراب سپهری
ای صبح صادقان رخ زیبای مصطفی ، خواجوی کرمانی
شعر کاخ ستم از مریم حقیقت.png "شعر و گرافی | بابای مفقودالاثر ، مریم حقیقت")
شعر و گرافی | بابای مفقودالاثر ، مریم حقیقت
شعر محمد تقی بهار در ستایش سعدی