حالا که خیال است نباشد بهتر

پرواز محال است نباشد بهتر

از حال پرندگان زخمی پیداست

بالی که وبال است نباشد بهتر !

سید اکبر سلیمانی

ارسالی از کاربر علی محمدی آبقلعه

سنایی روح بود و عطار دو چشم او

ما از پی سنایی و عطار آمدیم .

چرخ برهم زنم ار گرد مرادم گردد.

من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک .

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو

پیش من جز سخن شهد و شکر هیچ مگو

سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو

ور از  این بی خبری رنج مبر هیچ مگو .

نمی آیی برم امشب کجایی؟

چنین با عاشق زارت چرایی؟ 

دل از تنهایی‌اش سر در گریبان

کسی را خوش نیاید این جدایی! 

دلم چشم انتظار یک نگاهت

نمی دانم که با مایی! که رایی؟ 

بدادم سر به هر رکعت نمازی

الهی  ارنی  اشیاءَ  کماهی

عیان کردی به هر شی‌ای وجودت

که بالاتر ز هر عقلی؛ ورایی

عیان دیدی چو در هر شی، جمالش

"رها" کمتر بزن حرف از جدایی

بزن بر هم همه اوراق و برخیز

بکن در بزم عشاقش سماعی

آن کودک قلم ندارد برای نوشتن،او مادر ندارد ،پدرش مریض است آنها خانه ندارند

او یتیم است ،بیچاره است،درمانده است

اوشبها گرسنه می خوابد

او به تو نگاه می کند میخواهد چیزی بگوید ،نمی گوید تو می روی آما او گریه می کند

آیا کسی نیست ناله ی این کودک را بشنود

آیا کسی نیست این کودک را در آغوش بگیرد؟

برایش قصه بخواند؟

اما تو او را سیلی زدی او دستش را جای سیلی تو گذاشته و گریه می کند

تو می دانی او هیچ چیز ندارد اما در آرزویش همه چیز دارد

او مادر ندارد ،قلم ندارد ،هم بازی ندارد اما در آرزویش همه چیز دارد؛

مادر دارد،قلم دارد، هم بازی دارد

غلامرضازارع

کجاست مکمن بابک؟؟؟هر آن کجا آباد

کجاست مأمن مزدک سپاس از او ازداد

نوشت قصه ایران و برف و یخبندان

و آتش دل خورشید بر قلم افتاد

دوباره فصل جهالت ، هجوم افشینان [۱]

کشیده یک تنه تاریخ،درد و بر ما داد

نگاه کرد به البرز، آرش آن جا بود

از آن زمان پر از تب، کمان او افتاد

در این زمان پر از ترس ، شکست بغضش را

نوشته  بر روی دفتر از زمان  استبداد

زمان ،زمانِ توهش و باز طوفان شد

و خاک مام دلیران، کنام گرگان شد[۲]

ز ریگ ریگ بیابان وحشی تشنه

سپاه جور و جهالت به سوی ایران شد

شکوه  و فرّ عدالت و عدل خواهی ها

به زیر سم ستوران مرگ ویران شد

نفاق، پشت نقاب ریش، ایمن ماند

زمان زمانه شیطان و جهل عریان شد

زدند آتش سردی به جان ابراهیم

و آن گلو ندریده به حکم ،قربان شد

شغال بیشه شیران شغاد[۳]،بی مقدار

فروخت مایه ی مردانگی ،مسلمان شد

سیاهی شب شوم ، درد و دشمنی با نور

و اهرمن همه جا جانشین یزدان شد

آن زمان ابلیسیان فریاد اسلاما  زدند

دشنه ها ،خون ،رنگ ایمان را به صورتها زدند

آسمان، رنگ تفرعن ها به صورت ها کشید

تیر ها و تیر باران ها به پیکر ها زدند

سروها یاداور مردان در خون خفته اند

چکمه و نعلین اعرابی به دانشها زدند

دشنه ها یاد سیاوش، جنگل انبوه از زغن

جای یزدان را گرفت الله و ایمان را زدند

برخیز ! …

برخیز و قلم گیر بدستت ای مرد

زان آب هیات پر کن این جام ، بدرد

سریز بکن  جام سکندر و بنوش

ایزد به تو بارها گفته خموش

ایزد به تو بارها گفته خموش

شاعر : محمد قربانی

[۱] افشین : یک ایرانی وطن فروش که بابک خرم دین را به خدعه از قلعه اش بیرون کشیده به تازیان تحویل داد

[۲] کنام :آشیانه ، آرامگاه

[۳] شغاد : برادر ناتنی رستم زال بود که رستم را با رخش در چاه انداخت

شعر خموش رو پس از مطالعه کتاب های تاریخ الواقدی نوشته “محمد عمر واقدی” – تاریخ طبری ، نوشته “محمد جریر طبری” و کتاب دو قرن سکوت اثری از استاد “عبدالحسین زرین کوب” در باب حمله اعراب به ایران و حول این اتفاقات نوشتم .

چشم می بارد برایت ابر می خواهی چکار

یوسفت اینجا نشسته صبر می خواهی چکار

من مسلمانم ولی محراب ابروی تورا

می پرستم کافرانه گبر می خواهی چکار

لحظه های دوری از تو برزخ شوم من است

بهر این زندانی تن قبر می خواهی چکار

فلک و قامتی که تا مانده ست

وافق غرق خون زپا مانده ست

شب رجزخوان و لشکر خورشید

پشت کوهی بلند جا مانده ست

باغبانی که مانده در پاییز

و به باغی تبر رها مانده ست

 لیلایی و دیریست که من بادیه گردم

با خیل رقیبان همه جا گرم نبردم

گه زائر کوی تو به صد شوق و تمنا

گه در هوس جرعه ای از باده ی دردم

ازخون دلم  راه  کشیدم  که  بیایی

عالم همه دانند که در عشق تو فردم

گفته بودی که به چشمان تو دعوت دارم

من به این وعده ی خرمن زده عادت دارم 

قصه ی سنگ بزرگ است و حدیث نزدن

ور نه سر را هدف سنگ ارادت دارم 

گرچه دانم نشود لیک به سر آمده ام

حرم چشم تورا میل زیارت دارم 

آهو شده‌ای و در گریز دلِ من

تا چند کنی چنین ستیز دل من

باران غمت زیاد باریده، ببین

جاری شده آب در ونیز دل من!

«حسین شادمهر»

برگرفته شده از shadmehraneh.blog.ir ، شعرهای حسین شادمهر

هرگز نخواهد رفت از یادم جوانی ؛
آن روزهایِ خوب و ایّامِ بهاری ...
برف است و باران و من از سرمایِ بختم
چون دردها وُ رنج هایم
در گوشه ای تنهایِ تنها
با خود نشستم ...
هرگز دلیلِ سال هایِ دوری و درد ؛
در وسعتِ اندیشه ها معنا نگردد !
من کوهی از ویرانی و دردِ زمانم
من زخمیِ دورانِ جنگم ...
با اشک و آهم ؛
اینگونه نجوا می کنم آن دردها را ؛
ای داد و ای داد
ای داد از دردی که بختم را فنا کرد ؛
بدگونه ای بر من جفا کرد !
بدگونه ای،
بدگونه ای من را فنا کرد ....

محمدرضا جعفری

مگرچند رقمی است
تورمِ نقطه به نقطه یِ باورِ امروز
در کشورِ دل تو ...
.
.
.

پدرم با دود سیگار

خانه را ازمه نقاشی می کرد

ومن ابررا شناختم 

ازتن خیس مادر

هم آغوش شرجی دربسترگرما شدم

وباران را 

درداه های اشک خواهرانم بوییدم

تا آنگاه که نسیم برشانه ی بهاروزید،

ومن نگارگر ابرشدم ؛

معمارشرجی !

" علی غلامی "

هر عهد که بستیم دمادم باشد ؟!
دستی به وفا دهیم و با هم باشد ؟!
از قصه گندم تومی شد فهمید
آدم که نمی شود چو آدم باشد

در خـیابان قـدم مـی زدم

در حـالی کـه بـه تـو فـکر مـی کردم

وارد کـافه شـدم

بـیست هـزار تـومن دادم بـه کـافه چـی

و تـقاضای دو فـنجون قـهوه کـردم

پـیش از آن کـه یـادم بـیاد

تـنها هـستم ...

((محمد شیرین زاده))

دلم جنگلی سبز از کاج عشق 

که بر سر نهاده طلا تاج عشق 

 دلم قایقی در افق‌های دور

شناور به هر سو، در امواج عشق 

و یک شب به تیر نگاهی قشنگ

نمودی دلم را تو آماج عشق

از دست تو قلبم به تلاطم افتاد
کارم به رباعی هزارم افتاد
شاعر شدم و شعر به نامت گفتم
نام تو سر زبان مردم افتاد

" حسین شادمهر "

پدر نامت به سوی عشق دارد

سکوتت های و هوی عشق دارد

از آن روزی که بستی پلک خود را

تمام خاک بوی عشق دارد

"مریم حقیقت"

یکی از رفیقان شکایت روزگار نامساعد به نزد من آورد که کفاف اندک دارم و عیال بسیار و طاقت بار فاقه نمی‌آرم و بارها در دلم آمد که به اقلیمی دیگر نقل کنم تا در هر آن صورت که زندگانی کرده شود کسی را بر نیک و بد من اطلاع نباشد

دیگر تکانی از خواب بیدارم نمی کند

دیگر غلتیدنی را حس نمی کنم

من مرده ام

یا تو دیگر آنور تخت نیستی !

" حسین غلامی خواه "

خدائی که بود نقاش زیبائی ها

روی بوم زندگی
تصویری کشید بی نظیر                                  

برای تمام فصل ها...
گمانم روزی از فرط عاشقی       

شعری سرود پائیز را            

تا اینکه به تعبیر اخوان:                             

شد پادشه فصل ها ...
خدئی که بود نقاش زیبائی ها ...

دیگر از آن همه اندیشه پروازیمان

نیست، غیر از دو سه تا چلچله همبازیمان

ابر، همسایه این باغچه خواهد شد اگر

به تبر برنخورد حس ّ سرافرازیمان

شب سردی ست، کسی فکر ِ ده ِ پایین نیست

مگر ای عشق! تو با شعله بیا غازیمان

در پیله تا به کی بر خویشتن تنی

پرسید کرم را مرغ از فروتنی

تا چند منزوی در کنج خلوتی

دربسته تا به کی در محبس تنی

 در فکر رستنم ـپاسخ بداد کرم ـ  

خلوت نشسنه ام زیر روی منحنی

در شب سرد زمستانی

کوره ی خورشید هم ، چون کوره ی گرم چراغ من نمی­سوزد

و به مانند چراغ من

نه می افروزد چراغی هیچ،

نه فرو بسته به یخ ماهی که از بالا می افروزد …

من چراغم را در آمدرفتن همسایه­ ام افروختم در یک شب تاریک

 من ندانم با که گویم شرح درد

 قصه ی رنگ پریده ، خون سرد ؟

 هر که با من همره و پیمانه شد

 عاقبت شیدا دل و دیوانه شد

قصه ام عشاق را دلخون کند

 عاقبت ، خواننده را مجنون کند

سكوت ، بند گسسته است.

كنار دره، درخت شكوه پيكر بيدي.

در آسمان شفق رنگ 

عبور ابر سپيدي.

نسيم در رگ هر برگ مي دود خاموش.

نشسته در پس هر صخره وحشتي به كمين.

در دور دست 

قويی پريده بی گاه از خواب 

شويد غبار نيل ز بال و پر سپيد 

لب‌های جويبار 

لبريز موج زمزمه در بستر سپيد 

در هم دويده سايه و روشن. 

آفتاب است و، بيابان چه فراخ!

نيست در آن نه گياه و نه درخت.

غير آواي غرابان، ديگر

بسته هر بانگي از اين وادي رخت.

در پس پرده‌يي از گرد و غبار

نقطه‌يي لرزد از دور سياه:

چشم اگر پيش رود، مي‌بيند

آدمي هست كه مي‌پويد راه.

باز می رسم به شهر در جهنمی ز دود

با مسافرانِ خواب با قطار صبح زود

خواب های نا تمام، حرف های بين راه

بی تبسم و نگاه، بی ترانه و سرود

پشت صندلی پر از نام های ناشناس

خاطرات بی صدا، عقده های ياد بود

من حاصل عمر خود ندارم جز غم

در عشق ز نیک و بد ندارم جز غم

یک همدم باوفا ندیدم جز درد

یک مونس نامزد ندارم جز غم

***

چون باده ز غم چه بایدت جوشیدن

با لشگر غم چه بایدت کوشیدن

سبز است لبت ساغر از او دور مدار

می بر لب سبزه خوش بود نوشیدن

اول به وفا می وصالم درداد

چون مست شدم جام جفا را سرداد

پر آب دو دیده و پر از آتش دل

خاک ره او شدم به بادم برداد

***

نی دولت دنیا به ستم می‌ارزد

نی لذت مستی‌اش الم می‌ارزد

نه هفت هزار ساله شادی جهان

این محنت هفت روزه غم می‌ارزد

بگیر دست مرا تا تب تو را بسرایم

تو را تپنده تر از نبض واژه ها بسرایم

نپرس تازه چه داری که هر دقیقه

که هر آن بگیر دست مرا و بخواه تا بسرایم

مرا به قلب خود، این متن نا نوشته ببر

 تا نه از حواشی از قلب ماجرا بسرایم

رام را گر برگ گل باشد نبیند ویس را

ور سلیمان ملک خواهد ننگرد بلقیس را

زندهٔ جاوید گردد کشته شمشیر عشق

زانکه از کشتن بقا حاصل شود جرجیس را

جان بده تا محرم خلوتگه جانان شوی

تا نمیرد کی به جنت ره دهند ادریس را

...در دوردست باغ برهنه چکاوکی

بر شاخه می سراید

این چند برگ پیر

وقتی گسست از شاخ

آندم جوانه های جوان

باز می شود

 بیداری بهار

آغاز می شود