مرگ در قاموس مــا از بـی وفایــی بهتر است

در قفس با دوست مردن از رهایی بهتر است

قصـــه ی فــرهـاد دنیــــا را گـرفت ای پادشـــاه

دل به دست آوردن از کشور گشایی بهتر است

تشنگانِ  مِهـــر  محتــــاج  ترحـــم  نیستند

کوشش بیهوده در عشق از گدایی بهتر است

چشمت به چشم ما و دلت پیش دیگری است

جای گلایه نیست ! کــه این رسم دلبری است

هر کس گذشت از نظرت در دلت نشست

تنهـــا گنـــاه آینـــه هـــا  زود باوری  است

مهرت به خلق بیشتر از جور بر من است

سهـــم  برابر  همگان  ،  نابرابری  است

گر چه می گویند این دنیا به غیر از خواب نیست

ای اجل! مهمان نوازی کن کـــه دیگر تاب نیست

بین ماهـی های اقیـانـوس و ماهـی هــای تُنگ

هیچ فرقی نیست وقتی چاره ای جز آب نیست

زورق ِ  آواره ! در  زیبـــایـــی ِ دریــــــا نمـــان

این هم آغوشی جدا از غفلت گرداب نیست

تصــور کن بهاری را که از دست تــو خواهد رفت

خم گیسوی یاری را که از دست تو خواهد رفت

شبی در پیـــچ زلف مــوج در موجت تماشا کن

نسیم بی قراری را که از دست تو خواهد رفت

مزن تیـــر خطا  آرام بنشین  و  مگیـر از خـــود

تماشای شکاری را که از دست تو خواهد رفت

مرا بازیچـه‌ خود ساخت چـون موسا که دریا را

فراموشش نخواهم کرد چون دریا که موسا را

نسیم مست وقتی بوی گل می‌داد حس کردم

کـــه این دیوانــه پرپر می‌کند یک روز گـــل‌ها را

خیانت قصه‌ی تلخی است اما از که می‌نالم؟

خودم پــــرورده بودم در حــواریــون یهــــودا را

رسیده ام به خدایـی کــه اقتباسی نیست

شریعتی که در آن حکم ها قیاسی نیست

خدا کسـی است کــه باید بـه دیدنش بروی

خدا کسی که از آن سخت می هراسی نیست

به عیب پوشی و بخشایش خدا سوگند

خطا نکردن ما غیــر ناسپاسی نیست

گر چه چشمان تو جز در پی زیبایی نیست

دل بکن! آینـــه این قدر تماشایـــــی نیست

حاصل خیــــره در آیینـــه شدنهـا آیا

دو برابر شدن غصه ی تنهایی نیست؟!

بــی‌سبب تا لب دریا مکشان قایـــق را

قایقت را بشکن! روح تو دریایی نیست 

این طرف مشتی صدف ،آنجا کمی گل ریخته

موج،ماهــی های عاشق را به ساحل ریخته

بعد از این در جام ما تصویر ابر تیره است

بعد از این در جــــام دریا ماه کامل ریخته

مرگ حق دارد که از ما روی برگردانده است

زندگـــی در کـــام ما زهــــر هلاهل ریختـــه

به نسيمی همه راه به هـــم می ‌ريزد

کی دل سنگ تو را آه به هم می ‌ريزد؟

سنگ در برکه مـی ‌اندازم و مـــی ‌‌پندارم

با همين سنگ زدن، ماه به هم می ‌ريزد

عشق بر شانه هم چيدن چندين سنگ است

گاه مــی ‌ماند و ناگاه به هـم مـی ‌ريزد

دیدن روی تو در خویش ز من خواب گرفت

آه از آیینه کـــه تصویـــر تـــو را قاب گرفت

خواستم نوح شوم، موج غمت غرقم کرد

کشتی ام را شب طوفانی گرداب گرفت

در قنوتـــم ز خدا «عقـل» طلب مــــی کردم

«عشق» اما خبر از گوشه ی محراب گرفت

شعر و صدای مهدی فرجی شاعر جوان و توانای کشور

در این پست ، وبسایت ایران شعر با جمع آوری اشعار و صدای این شاعر ، 2 شعر با صدای وی را برای دانلود به صورت رایگان قرار داده است.

1 -  ساده نگذشتم از این عشق ، خودت می دانی

2 -  لب هام نمناک است و عطر بوسه ام سرخ است

[دانلود در ادامه]

بده بـــه دست من این بار بیستونها را

که این چنین به تو ثابت کنم جنونها را

بگـــو بـــه دفتـــر تاریــــخ تا سیاه کند

به نام ما همه ی سطرها، ستونها را

عبور کم کن از این کوچه ها که می ترسم

بسـازی  از  دل  مـــردم  کلکسیونهـــا  را

دیدمت چشم تو جا در چشم های من گرفت

آتشــی یک لحــظه آمد در دلـــم دامن گرفت

آنقدر بی اختیـــار این اتفــاق افتاد کـــه

این گناه تازه ی من را خدا گردن گرفت

در دلم چیزی فرو می ریزد آیا عشق نیست

این که در اندام من امـــروز باریدن گرفت؟

بی‌تو اندیشیده‌ ام کمتر به خیلی چیز ها

می‌ شوم بـی‌ اعتنا دیگر به خیلی چیزها

تا چـه پیش آید برای من! نمی‌دانم هنوز...

دوری از تو می‌شود منجر به خیلی چیزها

غیر معمولی‌ ست رفتار من و شک کرده است

چند روزی می‌شود ـ مادر بــه خیلـی چیزها

خود را اگر چه سخت نگه داري از گناه

گاهی شرایطی است که ناچاري از گناه

هر لحظه ممکن است که با برق یک نگاه

بر دوش تــو نهـــاده شود باري از گناه

گفتم: گنــــــاه کردم اگر عاشقت شدم...

گفتی تو هم چه ذهنیتی داري از گناه !

یک درختِ پیرم و سهم تبرها می شوم

مرده ام، دارم خوراكِ جانورها می شوم

بی خیال از رنجِ فریادم تردّ د می کنند

باعث لبخندِ تلخِ رهگذرها می شوم

با زبان لالِ خود حس می کنم این روزها

هم نشین و هم کلام کور و کرها می شوم

امشب تمام پنجره ها باز می شود

دنیا پر از طراوت یک راز می شود

دستی تو را به سمت حرا پیش می برد

یعنی دوباره نوبت اعجاز می شود

در خلسه های ناب حضوری دوباره عشق

بین تو و خدای تو آغاز می شود

اقرا که نبض سبز زمان ایستاده است

بگشای پر که نوبت پرواز می شود

ای آخرین ستاره به رخوت نشسته ایم

قرآن بخوان که پنجره ها باز می شود

روی پیشانی ام سیاه شده

دستمال ِ سپید ِ مرطوبم

دارم از دست می روم اما

نگرانم نباش ، من خوبم !

هیچ حــســّـی ندارم از بودن

تیغ حس می کند جنونم را

دارم از دست می دهم کم کم

آخرین قطره های خونم را

در صف ِ جبر ِ خاک منتظرم

اختیار زمان تمام شود

نگران رهم و طالع بن بستی خویش

صبر کن گریه کنم چند شب از مستی خویش

سر به هشیاری و تقوای خودش درگیر است

سینه آغشته به بدنامی و بدمستی خویش

شعر ، این زارع تن خسته ی در آبله غرق

چه گلی چیده به جز مرثیه از هستی خویش؟ 

اگر چه خاطره ی تلخمان فراوان است

از این هوای می آلود ، غم گریزان است 

بخند و غصه ی فردا نخور که ما دیدیم

در آستین زمان دشنه های عریان است 

عزیز! زخم دلت را دگر عیان منما

جواب زخم در این سرزمین نمکدان است

صدای گم شدن یک ستاره می آید

صدای غربت انسان دوباره می آید

و باز اینکه تو رفتی و من دلم تنگ است

و باز غم که همیشه ، هماره می آید

صدای حزن غریب غزل که می پوسد

از آسمان غرق به خون مناره می آید

نشد سلام دهم - عشق را جواب بگیرم

غـــرور یـــخ زده را ، رو بــــه آفتاب بگیرم

نشد که لحظه ی فرّار مهربان شدنت را

بـــه یادگار ، برای همیشه قاب بگیــــرم

نشد تقاص همه عمــر تشنه جانـــــی خود را

به جرعه ای ز تو - از خنده ی سراب -  بگیرم

 وقتی کــه چشم حادثه بیدار می شود

هفت آسمان به دوش تو آوار می شود

خواب زنانه ای است به تعبیر گل مکوش

گـل در زمین تشنــه ی ما خار می شود

برخیز تا به چشم ببینی که چه دردناک

آیینه پیش روی تــــو دیوار مــــــی شود 

دریا شده است خواهر و من هم برادرش

شاعـــرتر از همیشه نشستم برابرش

خواهر سلام! با غزلی نیمه آمدم

تا با شما قشنگ شود نیم دیگرش

می خواهم اعتراف کنم، هرغزل که ما

با هـــم سروده ایم جهان کرده از برش

لبت نــــه گوید و پیداست مـی‌گــــوید دلــــت آری

که اینسان دشمنی ، یعنی که خیلی دوستم داری

دلت مــــی‌آید آیا از زبانی این همه شیرین

تو تنها حرف تلخی را همیشه بر زبان آری؟

نمی‌رنجـــــم اگــر باور نداری عشق نابم را

که عاشق از عیار افتاده در این عصر عیاری

میان من و عشق _ غربت بی تو _ فراق می افتد

همینکه از نگاه منتظرم اشتیاق می افتد

به حجم بی ستاره ی شب سرد سکوت می مان

اگر چه از تصور چشمت اجاق می افتد

بگو به من که عشق مرده درونم که دلشکسته شدم

از آسمان چندم است خدا به اتاق می افتد

همیشه می رسم به آخر بی تو دلم ... دلم تنگ است

.....................

طلوع من بتاب حادثه های مرا که ننویسند

تمام شد تـ/مام شد به تمام ستاره ها بنویس

« همیشه پیش از آنکه فکر کنی اتفاق می افتد »

طرح اندام تو انگیزه ی معماری هاست

دلت آیینه ی ایوان طلاکاری هاست

باید از دور به لبخند تـو قانع باشم

اخم تو عاقبت تلخ طمعکاری هاست

جای هر دفتر شعری که در آن نامت نیست

توی تاریک ترین گوشــــه ی انباری هاست

نگاهی تر نخواهم دید هرگز

گلی پرپر نخواهم دید هرگز

خداحافظ عزیز رفته از دست

تو را دیگر نخواهم دید هرگز

مریم حقیقت

*

پر از عشق و امیدت می رسیدی

تو با اسب سفیدت می رسیدی

چه می شد لحظه ی مرگ من ای عشق

سر نعش شهیدت می رسیدی

مریم حقیقت

پس آمد سکندر سوی قادسی         جهانگیر تا جهرم پارسی
به جهرم یکی بد کی نژاد         کجا نام او مهرک نوشزاد
به جهرم چو نزدیک شد پادشا         نهان گشت از او مهرک بی وفا
ز جهرم بیامد به ایوان شاه         ز هر سو بیاورد بی مر سپاه
جهاندار دارا به جهرم رسید         که آنجا بدی همه گنجها را کلید
ز جهرم فرخزاد را خواندند         بدان تخت شاهیش بنشاندند
چو منذر به نزدیک جهرم رسید         به آن دشت بی آب لشکر کشید
به منذر چنین گفت کای رایزن         به جهرم کشیدی ز شهر یمن