تنهایی ام را با تو قسمت می کنم سهم کمی نیست
گسترده تر از عالـــم تنهایـــی "من" عالمـــــی نیست
غـــــم آنقدر دارم کـــــه می خواهـــم تمام فصلها را
بر سفره ی رنگین خود بنشانمت بنشین غمی نیست
حوای "من" بر من مگیر این خودستانی را که بی شک
تنـــهاتــر از "مـــن" در زمین و آسمانت آدمـــــی نیست
آیینــــــه ام را بــــر دهان تک تک یاران گرفتــــــــم
تا روشنم شد : در میان مردگانم همدمی نیست
همواره چون من ؛نه ، فقط یک لحظه خوب من بیندیش
لبریزی از گفتن ولــــی در هیــچ سویت محرمی نیست
من قــصد نفـــی بازی گل را و باران را نـدارم
شاید برای من که همزاد کویرم شبنمی نیست
شاید به زخم من که می پوشم ز چشم شهر آن را
دردستهای بـــی نهایت مهربانش مرهمــــی نیست
شــاید و یا شـاید هزاران شاید دیگر اگــــرچــــه
اینک به گوش انتظارم جز صدای مبهمی نیست
رنج ، مرتضی برخورداری
خیال ، سید اکبر سلیمانی
جدایی ، محمد دلفان
آن کودک ، غلامرضا زارع
چـو ایـران نباشد تن من مـبـاد / بدین بوم و بر زنده یک تن مباد ، فردوسی
سگ اصحاب کهف روزی چند پی نیکان گرفت و مردم شد / پسر نوح با بدان بنشست ...
من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه ، مولوی
چشمه و سنگ ، نیما یوشیج
دوست آن دانم که گیرد دست دوست ، سعدی
نشستم چای خوردم ، شعر گفتم ، شاملو خواندم از مهدی فرجی
شعر های کوتاه فروغ فرخزاد
شعر و صدای سجاد حیدری قیری
به دست آور دل من را چه کارت با دلِ مردم! ، نجمه زارع
طرح اندام تو انگیزه ی معماری هاست ، رضا نیکوکار
اندوه بزرگی ست وقتی که نباشی ، علیرضا بدیع
وای بر یوسف اگـــر ناز زلیخا بکشد ، فاضل نظری
تصور کن برای عید های رفته دلتنگی ، حسین میدری
صبحگاه خونی میدان ، حسین منزوی
شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم ، اردلان سرفراز
آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاريست ، فریدون مشیری
خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد ، احمد شاملو
ای مرد من زنم ، سیمین بهبهانی
سارا سلام ، محمدحسین بهرامیان 
مجموعه دوم دوبیتی های مریم حقیقت
کاش نقاش تو این قدر هنرمند نبود ، کاظم بهمنی
تورم نقطه به نقطه ، محمد ايثاري نيا.png "شعر و گرافی | هر جا که نشسته بود مشهد می شد ، مریم حقیقت")
شعر و گرافی | هر جا که نشسته بود مشهد می شد ، مریم حقیقت
تو پرچم وطنم بوده ای ، مجتبی صادقی
حقی که برای تو قائلم ، ناصر ندیمی
مجموعه چهارم رباعیات حافظ
كو چراغي كه فروزد دل ما ؟ ، سهراب سپهری
نام تو سر زبان مردم افتاد ، حسین شادمهر
بار سفر بستند و من چون صید وحشی پای بند ، خواجوی کرمانی