نعشِ سیمرغم و از قاف نگفتم به زنم ، وحید نجفی

گریه ام تا که مگر گریه به پایان برسد

که خیابانِ پس از تو به خیابان برسد

آتشی دارم و از الکل گیج است تنم

که تمام تنم آتش شده از سوختنم

بحث داغ نفسم بود و طنابی که تویی

لطف قصاب تهِ جرعه ی آبی که تویی